Waar komt mijn project vandaan
Alsof de tijd er rijp voor was vielen een aantal puzzelstukken in 2020 tezamen, waarbij het duidelijk werd dat ik autonoom werk kon maken, en toch op relevante bijdragen aan een discussie die de gemoederen in de samenleving bezighoud.
Er waren verschillende redenen die mij deed besluiten om mijzelf als model te nemen en danwel hoofdzakelijk gekleed als vrouw. Nadat mijn vrouw was overleden had ik ten afscheid van haar kleding, die gepast en gefotografeerd. Enige tijd later had ik de op de foto’s de make-up toegevoegd, waardoor ik transformeerde van man in vrouw. Natuurlijk kende ik het effect van make-up, maar op mijzelf toegepast bleek het een dimensie meer te vervullen dan dat ik mij ooit had gerealiseerd. De optische illusie sublimeerde. Ik realiseerde mij toen dat hetzelfde moet gelden voor meisjes en vrouwen: zij transformeren zich dagelijks van natuurlijk in (super) schoonheden of  van oud in jong en omgedraaid. Uit mijn onderzoek bleek dat de cultuur van verhullen op steeds jongere leeftijd begint. Er is zelfs een
make-up influencer van nog maar tien jaar oud, met meer dan een miljoen volgers.
Niet iedereen doet er aan mee natuurlijk, maar kleding, make-up, accessoires, sieraden, bijouterie, schoenen, kousen, jassen, tassen, sjaals, parfums, nagel- en schoonheidssalons,  vormen tezamen de grootste industrie in de wereld.

Pas nadat ik mijzelf als man van boven de zeventig in een relatief jonge vrouw zag veranderen, begreep ik dat vrouwen verslaafd kunnen raken aan de optische illusie om er jonger of mooier uit te zien. In dit gegeven trof ik de maatschappelijke relevantie. Mijn werk zegt: ‘Kijk dames, zelfs een oude man kan met een toverdoos kan mooi, jong en aantrekkelijk worden. De verleiding om mooier en jonger te lijken kan verslavend werken.

Nadat ik, thema, doel, relevantie en mijn project van het nodige fundament had voorzien ben ik aan het werk gegaan. Ik hoefde niet meer aan relevantie te denken, maar uitsluitend aan het creatieve proces zelf, om tot autonoom werk te komen. Dit betekent dat het werk ook getoond kan worden zonder dat toeschouwer hoeft te weten dat ik, een man, in alle composities het model ben. Als er wel om maatschappelijke relevantie gevraagd wordt. kan dit feit als thema dienen.

Ik had mijn thema, mijn medium; ik was het lijdend voorwerp en de uitvoerder. En toen begon de worsteling. Ik moest een gevoel voor de materie krijgen. Wat  drukt de kleding uit, wat wilde ik uitdrukken? Ik moest me verkleden, opnamesituaties creëren, belichting regelen, foto’s nemen, het materiaal bewerken, foto-composities maken. Hoe moest ik überhaupt aan kleding komen? Ik had qua kennis over kleding en make-up nog niet eens het niveau van een  kleuterschoolkind. Meisjes van die leeftijd kunnen zich al op maken. Ik was boven de zeventig en wist er eigenlijk niets vanaf.

Na enige tijd werd het mij duidelijk dat ik beter kon stoppen als ik dacht foto’s te maken waarop ik er overal even stijf op stond. Er moest beweging in beeld gebracht worden, ook al was het beeld verstilt. Het moest vrijer en losser. Het moest theatraler. Ik had innerlijk verzet gevoeld tegen het aantrekken van vrouwenkleding, maar langzamerhand werd de kleding een instrument, een middel van communicatie, de extra dimensie die ik nodig had om tot iets nieuws te komen. Dat heeft lang geduurd, maar vanaf toen kon ik vrij ademhalen.